Bahçeperim - Çay Bilgesi...

  İzmir de bir ara soğuk bastırdığında; ödümüz kopmuştu. Zeugma 'ya takılmıştım;'kışı getirdin.' diyerek. Benim gibi bir çok İzmir'linin dua ettiğini düşünüyorum. Tanrı, yeniden yüzümüzün gülmesini istedi. Yazdan kalma günlere geri döndük.

İzmir'liler geçen hafta mümkün mertebe dışarılarda soluğu aldı. Alsancak Kıbrıs Şehitleri'nden bir kare.

Her ne kadar, sonbahar için  ayrılık mevsimi dense de; mitolojiye bakıldığında: Tanrıça Demeter, kızını kocası Hades'in yanına  göndereceği için; kendisi gibi doğayı da hazırlamaktadır.

                                           DEMETER:

Ağaçların yapraklarını sarartır. İzmir de, kış hemen başlar. Bana göre, en güzel sonbahar:

Ankara'dadır.

Ağaçların yaprakları, sarı, turuncu ve kırmızının her tonunu görürsünüz. Yaprak yığınlarının içine gömülmek isterseniz. Havanın içinize işleyen soğuğu

sizi sevdiğinize döndürür.

Sıcak bir nefes, güzel sözler ve anlamlı bakışlar.

Ankara'da ki soğuk gri bulutlar, bu mevsimde size batmaz.

Hiç kimseniz yoksa;

Bir şalınız olsun; yeter. Ona sarılarak, saçlarınızı saldığınızda bir diva havasına bürünebilirsiniz.

Resim Kaynak: örgü.kadinlarisitesi.com

Bence, sonbahar: Yeni bir aşkın başlangıcı da olabilir.

İzmir, sonbaharı yaramaz bir çocuk gibi baharı doyasıya yaşadı. Memleketime en çok da: Bahar yakışıyor.-İlkbahar-

Şimdi; yaşadığımız bahardan bazı kareler sunacağım:

Sular böyle coşkunca çağlıyorlardı. Sevmek için: 'Zaman arama.'  dercesine.

Karşınıza çıkan bir gül; size: 'Hayata dokun. Beni sev.' der.' Onu gördüğümde, kalbim neden ağrıdı?!.' bilemedim.

Bu sene güller-Maşallah- daha çoktular.

Her renkten.. Mesela: Lila gibi. Ulaşılmaz bir havası vardı. Onu çekmek için yarım saat uğraştım. Yine de nazını kıramadım. Bu kareyi; en hafif rüzgarda yakalayabilmişim.

Bülbülün aşık olduğu gül bu gül müydü? Uğruna yandığı, umutsuzca sevdalandığı?

Gülün yanındaki çiçekte çok hoştu. Çiçeğin adı aklıma gelmiyor, ama gencecik bir kızın salınmasını hatırlatmıyor mu?

Masal da, kıza; 'bahçenin en güzel gülünü getir.'demişler. Şart da vardır: Arkana dönüp bir daha bakamazsın.

Kızın burnu o kadar havadaymış ki hiç birini beğenememiş. Bahçenin sonuna geldiğinde de;

taç yaprakları dökülmeye başlamış gülü alabilmiş.

Acaba:

'Önümüzde ki güzellikleri görmediğimiz için yolun sonunda çaresizce olana boyun eğdiğimizi...'

Bilemedim.

Yine de yukarıdaki gonca gülü çok sevdim.

Kedinin birisi çıkar; özellikle önünüzde durur. "Ne o?! Beni çekmeyecek misin?" diye size mırlayabilir.

 

İzmir, çılgınların da şehridir. Kazını alır; Karşıyaka Metro'sunun orada hep beraber nefeslenmeye gelenleri görebilirsiniz.

Kenara köşeye dikilen marigoldlar, süsenler ve diğer çiçekler; İzmir de bazen dikmeye de gerek yoktur. Toprak bir kenarda onları bekletir. Zamanı geldiğinde hayata renk katmak için; bizim doğayı düşünmediğimiz kadar doğa; bizi düşünür.

Hayata renk katar.

Onlar olmasa, hayatımızdaki sıkıntıları bir an olsun unutabilir miydik?

Ara vermek iyidir. Virgül koymalı en azından, soluklanmalı..

Fotoğraftan fark ediliyor mu? Ağacın içi boşalmış. Yine de o, toprağına gönülden bağlı.

Bana:

Özünüz doğruysa; sizi ne kadar yorsalar, içinizi kemirseler de: 'İlahi Adalet; sizi yeni yeniden hayat amacınızın doğrultusunda yeniler.'diyor.

Ağaç da yenilenmiş; yeşillenmiş.

Alsancak Güzellemesi'nde: Bornova'dan söz edilmişti. Galena, şimdilik tadımlıkbir kaç fotoğraf koyuyorum. Ege Üniversitesi'nden: Yeşil Köşk.

Bornova'yı ileri zamanda anlatacağım. Ankara'yı andıran bir tarafı var. Mesela: Yağmur, buraya daha çok yakışıyor.

Yeşil Köşk: İçinde meraklı ev sahipleri ona gelen misafirleri bekliyor. O, merdivenlerden kimbilir kaç çocuk koşarak indi, çıktı.

BORNOVA DA:

Yaşanmışlık duygusu, hakimdir. Üstü tozlu kapalı bir sandık. Dokunduğunuzda bir şeylerin sihri bozulacakmış duygusu yaşatıyor.

En güzel zamanlarından biri de:

Yağmur yağdığındadır. Yüreğiniz hafifler, acınız ya da öfkeniz diner. Toprak havaya karışır.

Rahmet kokar.

Yeşil Köşk Balkonu.

Ne kadar görkemli olursa olsun; Bornova da evler -eskiden- köşkler; doğaya karışmayı sever.

Onunla uyanmayı,mevsimleri seyretmeyi ve nedense bana yalnızlığı da sevdiğini söylüyor.

Ege Üniversitesi Konservatuarı Önü.

İzmir sanatı sever. Herkes, şehir de mutlaka bir şeyle uğraşır.

Evin bahçesine dikmişler. Çiçekler ne kadar kibar şekilde açmışlar. Sonbahar çiçeği oldukları belli. Demeter'in üzüntüsünü ilk onlar yaşıyor.

Yağmur dindiğinde, hala yağacağı için doğa nefes alıyor.

Demeter,

kızı Persofone'dan ayrılacağı güne kadar, hissettirmeden -öyle olduğunu düşünerek- içli içli ağlar.

Çiçekleri, ağaçları kızı için rengarenk donatır. Onu yeraltı dünyasına göndermeden; hayatı biraz daha neşeli yaşasın ister.

Hiç bir anne kızına kıyamaz.

Bugün, İzmir de Demeter'in gözyaşları vardı.

Yakında, Persofone gidiyor. Kış, başlıyor.

Herkese sevgilerimle.

 NOT: FOTOĞRAFLAR BANA AİTTİR.