Bahçeperim - Çay Bilgesi...

Uzun bir süredir yazamıyorum. Çalışma hayatımın yoğunluğu ile birlikte hastalık sürecinden geçiyorum. Aynı zamanda; üzücü olaylar yaşanırkende içimden hiçbir şey yazmak gelmedi. Beni merak edenlere, özlemişlere kısa bir açıklama yapmak istedim.

Kavacık Profili

Kavacık’ı anlatmaya başlayalım…

“Orda bir köy var uzakta, o köy bizim köyümüzdür.” diyerek Kavacık yollarına düştük. On yedi  fotoğrafçı ile merak içinde virajlı yollardan kıvrılarak yol alıyoruz. Yanımda arkadaşım Sedef’de var.

Kavacık Köyü: İzmir’in burnunun dibinde, dağların yamacında kurulmuş. Konak merkeze 30 km uzaklıktadır.

Karabağlar Belediyesi’ne bağlı olan köy; tarım özellikle üzüm (alfonso) üretimi konusunda başarıyı yakalamış.

Yine de: Türkiye’nin diğer köylerinde yaşandığı gibi köy sürekli nüfus kaybediyor. İzmir’e yakın olsa da durum pek farklı değil. Karabağlar Belediyesi, şirin köye kütüphane açmış. Kavacık’ı tanıtmak için özel gayret gösteriyor. Bizler de onların davetlisi olduk.

Kavacık Aşık Çift 

Sedef ile benim fotoğraflarım eşliğinde Kavacık gezimiz…

Kavacık’a festival için tülbentlere oya yapan teyzeyi çekmekle başladı. Teyzemizin eşi de yanı başında. El ele göz göze olmak dedikleri cümlesinin yansımasını yakalıyoruz.  İçimden:“Darısı bizim de başımıza.” diyorum.

Süt Bakracı Elimde

İleride iki mavi kapıyı görünce “hadi çekilelim.” diyorum. Sedef beni karelerken gözüme bakraç ilişti. O da ne? Bakraçta süt var. Bana, köye süt almaya gelen şehirliyi oynamak düştü.

Cevizleri Ayıklarken

İki erkek iki bayan küçük grup olduk. Kenardan, Kavacık evlerine sokaklarına bakınıyoruz. Ceviz toplayan köylülerle karşılaşıyoruz. İçlerinden biri; hepimize ceviz veriyor. Azıcık laflıyoruz. Kızı ve damadı  İzmir’den cevizleri toplamaya gelmiş. Teyze: “Yardım ediyorum. Üç beş kuruş katkı oluyor, eve işte.” Üzülüyorum, insanlar doğdukları yerde kazansa bu göçler olmayacak.

Kavacık Balkon Terasından

Sokaklardan birinde mısır soyan kadınları görüyoruz. Mısır soyan teyze pek misafirperver. Terasa çıkmamızı söylüyor. Terastan Kavacık’ın dağlara bakan yüzünü kareliyoruz. Temiz hava bizi mest ediyor.

Köy Domatesleri

Aşağıya indiğimizde domatesleri görünce hemen modelliğe başlıyorum. Nefis “Kavacık Domatesleri” ile başroldeyim. Bu arada diğer arkadaşlar bizi beklememiş.

Pazarcı Sohbeti

Sedef ile festival alanına iniyoruz. Pazar kalabalık. Bir yanda gösteri diğer yanda alışveriş. İkimizde sürekli bir şeyleri fotoğraflıyoruz.

Pazarcı poşusunu arkaya atmış. Hem üzüm keser, hem sohbet eder. “Acaba, üzümleri iyi bir fiyata satabilecek mi?”  Hepimizde aynı kaygı, “emeğimizin karşılığını alabilmek.”

Festival Davulcusu

Festival davulcusunun fotoğrafını çekiyorum. Birkaç kişi fotoğraflayınca aklı karışıyor. Ne çalacağını unutuyor.

Acıktığımızdan gözlemecilere geçiyoruz. Festival olduğundan kalabalık, bize sıra gelene kadar birkaç poz çekiyoruz. Gözlemeciler ekmek de satıyor. Burada ekipten İlyas Bey’i görüyoruz. O da bize katılıyor.

Kavacık Ekmekçi Kadın

Yeme içme bitince yine yollara düşüyoruz.  Bu arada, gözlemeler lezzetliydi. Yolda “Kavacık’lı Nasreddin” ile karşılaşıyoruz. Pek havalı, festival olduğundan eşeğe düz binmiş. İnsan fotoğraf çekilmek için iki dakika durur. Bize yüz vermiyor, biz yinede onu fotoğraflamayı başarıyoruz.

Kavacığın Nasreddini

Zirve Kafe’nin yönünden “Kavacık “ yan yüzünü çekiyoruz. Hava aşırı sıcak, güneş dik geldiğinden kafede soluklanıyoruz. Saat üç olana kadar bekliyoruz. Tabi boş durmuyoruz. Birbirimizin fotoğraflarını alıyoruz. Sedef’ciğimin fotoğrafınıda koyayım. “Hep ben, hep ben…” olmaz di mi?

Sedefciğim

Zaman hızlı geçiyor. “Festival alanına dönelim.” diyerek  kalkıyoruz. Gözlemecilerin olduğu yere geliyoruz. Tüm çocuklar köpük tabancalarını hazırlamış. Hadi bakalım, köpükleri yakalayabilecek miyiz? Fotoğrafta, “köpük yakalamanın” ne kadar zor olduğunu öğreniyorum. 

Hayallerine Sahip Çık

Köpükler bana “hayal kurmayı” hatırlattı. Fotoğrafı işlerken “kızımızın ciddi durduğunu” fark ettim. Köpük yaparken ciddiysek hayal kurarken kim bilir nasılız?

Üzümleri Yükledik

Üzümleri bir de benim ateş parçama yükledik. Kavacık’a az biraz faydamız olsun değil mi? Deniz aşırı ülkelere üzümleri gönderiyoruz.

Yavaştan yola düşme vakti geldi. Minübüse doğru yürürken, bu bayram çocuğunu fark ettim. Minik bir rüzgar gülü elinde ekmeği ile çok şirin. Üstündeki giysiye uğur böceği işlenmiş.

Bayram Çocuğu

“Kavacık’a da kendinede uğur getirsin.” diyorum. Onu bir güzel öpüyorum. Dağların yamacındaki Kavacık’ta temiz havayı ardımızda bırakıyoruz.

Burası hakkındaki düşüncem: 

Kavacık; dağ havasını solumak isteyenlerle şehirden vazgeçemeyenlere ideal bir yer. Kavacık halkı; misafirlerini ağırlamak için kucak açıyor.

Son sözüm:

Karabağlar Belediyesine bizleri davet edip ağırladığı için teşekkür ediyorum.

Her ne kadar zor süreçler yaşasak da “umut” için özel günlerimizde bir arada olalım. Herkesin bayramını kutluyorum. Güzel bir hafta diliyorum. Sevgilerimle.